سیمای ایران فردا

راه و راهبر و رهرو - فروغ گلستان

راه و راهبر و رهرو - فروغ گلستان

می‌توان و باید

ساعت ۶ عصر است. تعداد زیادی دختر جوان با روسری‌های سرخ در یک صحن بزرگ می‌ایستند و بر روی شانه‌هایشان پارچهٔ سپید و سرخی را می‌گشایند. تصویر آرم سازمان مجاهدین خلق آرام‌آرام کامل‌می‌شود.

در لحظاتی که این آرم بر شانه‌های زنان مجاهد حمل می‌شد، به مجاهدین خلق و به مسیری که طی شده فکر می‌کردم.

در ذهنم به یک تناقض و شاید البته به یک یگانگی رسیدم. از یک‌طرف عظمت مجاهدین را می‌دیدم و در لحظه به‌واقع نمی‌دانستم به کدام فصل خون‌رنگ آن فکر کنم و در عین‌حال تمامیت این سازمان و کیفیت آن، در یک تیم مجاهدین و در یک مجاهد هم به همان وضوح روشن و پرمعنا بود.

چگونه امکان دارد؟

به یاد حرف شهید مجاهد خلق حجت زمانی در زندان رژیم افتادم.

وقتی در سال ۱۳۸۲ بازجو برای درهم‌شکستن‌اش به او گفت: «ببین! تمام سازمانتان نابود شده است». حجت پاسخ داد: «من که هستم»!

تمام داستان همین است. آنچه که در سن ۵۵سالگی به سازمان مجاهدین تازگی و طراوت می‌دهد این است که در هر شورشی و شورشگری، این نام و آرمان آغاز می‌شود.

در قتل‌عام ۶۷ هر زندانی در پاسخ به این پرسش که موضع‌ات چیست؟ می‌گفت: مجاهد خلقم.

در آن لحظه تمام سازمان و‌ آرمان مجاهدین در وجود تک‌تک آنها در مقابل دشمن قد برافراشته بود. آنچه که رژیم را هم وحشی می‌کرد همین بود که می‌دید:

راه و راهبر و رهرو یکی‌ست و هر سه در هم تکرار و تکثیر می‌شوند.

در سالیانی که عضو مجاهدین هستم آنچه که در کشاکش این مسیر و آموزشها و پیامها آموخته‌ام باور به این بوده و هست که مجاهد و مجاهدین و راه و آرمان و راهبری یعنی «تو». یعنی هر کس که قدم در راه آزادی می‌گذارد.

همهٔ حرف از ابتدا این بوده و هست که خودت را ببین. به انرژی و توانی که در تو هست واقف باش. نجات‌دهنده را در جایی دیگر جستجو نکن.

اعتراف می‌کنم که رسیدن به این درک و اشعار ساده نیست. چون نیروهای سیاهی و تباهی هم مشغول به‌کار‌ند. اندیشه‌های اسارت‌باری که همواره عجز را تئوریزه می‌کنند، تو را با کمبودهایت به‌رخت می‌کشند. با نتوانستن‌ها بن‌بست برایت می‌سازند. از چاله‌های مسیر برایت چاه درست می‌کنند و از آنها هم که در راه مانده و درمانده‌اند، آیت نمی‌توان و نمی‌شود می‌تراشند!

گاهاً در این اندیشه روزها و سال‌ها از پی هم می‌گذرد و تو هم‌چنان از خودت می‌پرسی آیا می‌توانم؟

اما آنکس که به نقطهٔ انتخاب می‌رسد به همین پاسخ رسیده است که می‌خواهم و می‌توانم. شورش می‌کند بر نمی‌توان‌ها، بر طرح‌های تردید و ترس، شورش بر همهٔ چیزهایی که فرد را به نشستن و نرفتن محکوم می‌کند و از خطر کردن، ریسک کردن و تن به آب و آتش زدن می‌ترساند.

پیام از روز اول این بوده: هرکه هستی باش، ولی شورش کن و شورشگر باش بر ظلم، بر ستم، بر نقش‌های ثابت و تکراری و بر سرنوشتی که برایت نوشته‌اند.

آینه‌ای در مقابلت بگذار! آن که شروع‌کننده است، تویی. آنچه تعیین‌کننده است، تغییردهنده است، تویی!

آن نیروی درونی، آن خود فداکار، آن صداقت روشن، آن توانایی بی‌مرز، آن استقلال حقیقی در تو بارز می‌شود اگر خودت را به آن منبع واقعی انرژی، به آن هدایتکننده و به آن سمت الهام‌بخشی وصل کنی که به توان و قدرت تو و قدرت انتخاب تو ایمان دارد.

آیا رسیدن به این نقطه ساده است؟ هم ساده هست و هم سخت.

انسان همیشه بر سر دوراهی انتخاب است. انتخاب بین آن چیزی که هست با آن چیزی که باید باشد. این فاصله هم فقط با قیمت‌دادن پرمی‌شود. فاصلهٔ بین آنچه هست با آنچه که باید باشد.

از طرفی نمی‌توان به این انتخاب هم جواب مبهم داد. پاسخ باید واضح و روشن باشد. چه می‌خواهی باشی؟!

حتماً می‌پرسید چرا؟ چرا نمی‌توانم در ابهام حرکت کنم! شاید که دری به تخته خورد. شاید که اوضاع برای من هم مثل میلیونها نفر دیگر جور شد.

اول بگویم که اوضاع برای آنها هم جور نیست. برای هیچ‌کس جور نیست. آنها هم همواره در یک تناقض در انتظار آن چیزی هستند که باید باشد. رویایش را با خودشان حمل می‌کنند. رویایی که همیشه رویا می‌ماند. از این ستون به آن ستون است. گذران لحظه‌هاست در تناقضی پایان‌ناپذیر.

پس شرط اول این است که پاسخ روشن باشد چون رویای بزرگی در سر داریم، رویای آزادی.

این پاسخ روشن نمی‌گذارد ترسها، عجزها، نتوانستن‌ها، قدرت و انرژی‌مان را بگیرد.

با این پاسخ روشن است که من، تو، و خلق‌مان کشف می‌کنیم جز نیروی من، جز نیروی ما چیز دیگری کارساز نیست و آن کار کارستان انجام می‌شود.

این خلاصه پیام مجاهدین برای من بوده و هست.

مدار نوینی از ایدئولوژی و تشکیلات

مدار نوینی از ایدئولوژی و تشکیلات در یک سخنرانی - به قلم عباس داوری از مسئولین سازمان مجاهدین خلق ایران

خواهر مجاهد زهرا مریخی، مسئول اول سازمان مجاهدین خلق ایران، در سخنرانی خود به‌مناسبت آغاز پنجاه‌وپنجمین سال حیات این سازمان، شگفتی آفرید. نه‌فقط از این نظر که مختصات دقیقی از وضعیت رژیم، جامعه و مقاومت بیان نمود، بلکه مهمتر از آن، مدار نوینی از ایدئولوژی و تشکیلات سازمان مجاهدین را ارائه کرد. معمولاً در سخنرانی‌های دبیرکل‌های احزاب و سازمانهای انقلابی، به‌ندرت به یکی از رهبران گذشته‌ٔ حزب یا سازمان اشاره می‌شود و چه بسا به‌حق، به‌طور عمده روی دست‌آوردها، مثبتات و توانایی‌های دوره‌ٔ مسئولیت خودشان تأکید می‌کنند.

اما خواهر مجاهد زهرا مریخی، اشرف ۳ را که در حال حاضر نقش بی‌نظیری در ارتقاء ایدئولوژی و پیشرفت تشکیلاتی و استراتژی سازمان دارد و شخصاً در برپایی اشرف ۳ زحمات طاقت‌فرسایی متحمل شده بود، اشرف ۳ را مستقیماً به بنیانگذاران سازمان مجاهدین وصل کرد و گفت: «می‌خواهم به‌ شما خواهران و برادران مجاهدم بگویم که شما موفق شدید اشرف ۳ را که قبل از هر کس خانه و پایگاه حنیف کبیر و سعید محسن و اصغر بدیع‌زادگان است، بنا کنید و کلمه فدا و صداقت را که آنها بر سردر اولین پایگاه مجاهدین، آن آپارتمان کوچک در بولوار کشاورز در تهران نوشته بودند، در ورودی اشرف ۳ نصب کنید و نشان بدهید که سازمانتان تفسیر به‌حق این آیه است که:‌ فضل‌الله المجاهدین علی القاعدین اجرا عظیما».

خواهر مجاهد زهرا مریخی، در توصیف دست‌آوردها و ماندگاری سازمان، فقط به بنیانگذاران اکتفا نکرد، بلکه سقف جدیدی در تواضع و فروتنی ایدئولوژیک خاص مجاهدی خودشان به‌عنوان درس ماندگار در سازمان مجاهدین، عرضه کرد. او در تقدیر و قدردانی از مسئولان اول سازمان پیش از خودش، گفت: «در این جا دلم می‌خواهد با شور و شوق بسیار از مسئولان اول پیشین سازمان، از صمیم قلب تقدیر ‌کنم ».

درسهای ایدئولوژی مسئول اول سازمان مجاهدین خلق ایران به اینجا ختم نشد. او از تک‌تک مسؤلان اول پیش از خودش اسم برد و سپس گفت: «این خواهران عزیز مربیان و آموزگاران من بوده و هستند و شاهد هستید که هر کدام چه بار مسئولیت سنگینی در این دوره برعهده داشته‌اند. به‌خصوص باید از خواهر نسرین عزیزمان تقدیر کنیم که پیشتاز و راهگشای مبارزه ایدئولوژیک در صفوف ما بوده و هست و همه ما مرهون تلاش‌ها و زحمات فوق‌العاده او هستیم».

تک‌تک عبارتهای مسئول اول سازمان مجاهدین، حاوی ارزشهای فوق‌العاده متعالی انسانی و توحیدی است. در اینجا فقط به چند نکته بسنده می‌کنم:

یکم - مسئول اول سازمان مجاهدین، در حالی که همه‌ٔ مجاهدین، تحت مسئولیت و گوش به‌فرمان مسئول اول سازمان هستند، اثبات کرد که مسئول اول بودن، فقط مسئولیت و تعهدپذیری است و هیچ رنگی از «خود» در سخنرانی خواهر زهرا نبود. او به عالیترین شکل، شجره طیبه مجاهدین را از ریشه تا بالاترین شاخسار آن، به تصویر کشید.

دوم - مسئول اول سازمان مجاهدین تأکید کرد که «هدف ما سرنگونی رژیم ولایت‌ فقیه و برقراری آزادی و دمکراسی و برابری در ایران عزیزمان هست. راه و رسم ما فداکاری بی‌چشمداشت است. ما آمده‌ایم فدای انتخاب آزادانه مردم ایران شویم». او دقایقی قبل از این عبارات، در آغاز سخنرانی خود خطاب به مردم ایران گفته بود «به شما صاحبان اصلی این سازمان که آن را بیش از نیم‌قرن، در دامان پرمهرتان پرورش داده‌اید، تبریک می‌گویم. شما که در فراز و نشیب‌های نیم‌قرن گذشته، پشتوانه و تکیه‌گاه سازمان و جنبش رزمنده خودتان بوده‌اید و پنجاه‌وچهارمین سالگرد حیات این سازمان، ثمره رنج و خون شما و لحظه پیروزی و سرفرازی شماست» به این ترتیب نشان داد که سازمان مجاهدین خلق ایران، تنها و تنها متکی به خدا و خلق محبوب خودش می‌باشد. همین واقعیت خدشه‌ناپذیر، اثبات‌کننده‌ٔ تئوری بسیار گویا و عمیق «کس نخارد...» برادر مسعود است.

آری، چنین است که مسئول اول سازمان مجاهدین خلق ایران گفت: «‌با پشتیبانی و مشارکت فعال و همه‌جانبه رنگین کمان ملت ایران از شیعه و سنی و اهل حق تا هموطنان مسیحی و زرتشتی و کلیمی و از فارس و آذری تا مردم ترکمن صحرا و هموطنان عرب، هموطنان کرد و لر و بلوچ و بختیاری و از نمایندگان آگاه کارگران و زحمتکشان تا روشنفکران انقلابی، با این حمایت‌ها سازمان ما توانست در ۵۴سال گذشته، بر سرکوب و اعدام و قتل‌عام، بر تروریسم و توطئه و بر زدوبند و معاملات کثیف آخوندها در سطح منطقه‌ای و بین‌المللی غلبه کند و پرچمدار مبارزه با دو دیکتاتوری شاه و شیخ باشد».

سوم - خواهر زهرا، رمز موفقیت و پیشرفت سازمان را که نشأت گرفته از همان دو کلمه مقدس فدا و صداقت است، چنین بیان کرد: «نسل ما به‌ این شناخته می‌شود که پیوسته ناکرده‌ها و کمبود‌ها و انتقادهای خود را ببیند و برای رفع آنها مجاهدت کند. ما پیوسته یک ناخرسندی تکاملی را پیش‌روی خود داریم؛‌ یعنی نقطه‌به‌نقطه می‌ایستیم، به‌آنچه انجام داده‌ایم دوباره می‌نگریم تا رزم خودمان را در مدار بالاتری ازسربگیریم».

در ادامه، مسئول اول سازمان مجاهدین خلق ایران، صداقت را به اوج رسانده و پرده را از روی گنجینه‌ٔ بی‌همتای خلق ایران کنار زده تا این گنجینه در معرض دید همگان قرار بگیرد. او می‌گوید:‌ «خطاب به‌ زنان و مردان شریفی که برای تأمین مالی این جنبش از زندگی خودشان می‌گذرند و به زندانیان‌مان که در شکنجه‌گاه‌های خامنه‌ای مقاومت می‌کنند می‌گوییم:‌ آنچه خوبی و قوت و پیشرفت در کار این جنبش است از آثار قدمهای خیر شماست و آنچه کمی و کاستی است همه از کوتاهی و ناکرده‌های ما که بابت یک‌به‌یک آن بدهکار و خاضعیم و هر کدام آنها انگیزه ما برای فداکاری بیشتر است».

در اینجا چقدر روشن و واضح شاخص‌ها و ارزشهای توحیدی مجاهدین، در مقابل آخوندهای سفاک و فاسد و تبهکار قد علم می‌کند و به جوهر پویایی مجاهدین در مقابل زوال محتوم آخوندی پی‌می‌بریم.

چهارم - مسئول اول سازمان مجاهدین، ویژگیهای اساسی تنها همآورد خمینی و اذناب او را توصیف کرده و می‌گوید:‌ «ما آموخته‌ایم که مسئولیت بپذیریم وقتی که چشم‌انداز، تاریک‌، راه پرنشیب و فراز و مقصد طولانی است. آموخته‌ایم که راه را بشکافیم وقتی نوری نیست و امیدی نیست. و حالا به‌عنوان جمع مجاهدین تعهد می‌دهیم برای ممکن‌کردن غیرممکن‌ها که فقط توسط خودمان و خلق‌مان محقق می‌شود. ما برای بنای جامعه‌ای عاری از ستم و بهره‌کشی به‌پاخاسته‌ایم.

ما مجاهدین از روز اول، داوطلبانه و در منتهای سربلندی این سرنوشت را انتخاب کرده‌ایم که هم‌چنان‌که برادر مسعود گفتند برای نثار کردن و پرداختن آمده‌ایم».

آری اینها، همه داستان مجاهدین خلق ایران است.

این کهکشان ماژلان!

کهکشان ماژلان اشرف‌نشان‌ها - به‌قلم مهدی خدایی‌صفت

آیا با این همسایهٔ زیبای آسمانی‌مان آشنایی دارید؟ «کهکشان ماژلان»؛ رنگارنگ، زیبا و اسرارآمیز که معمولاً در نیم‌کره جنوبی قابل‌دیدن و رصد است. این کهکشان ماهواره‌ای که دنیایی از ستاره‌ها را دربرگرفته، با همهٔ عظمتش هم‌چون ماه، به دور کهکشان ما «راه شیری» می‌چرخد. البته همراه با خواهر کوچکترش «ماژلان کوچک» که هر دو نزدیکترین کهکشان‌ها به خانه و کاشانه و منطقهٔ مسکونی ما یعنی «کهکشان راه شیری» هستند. آنها هم مثل راه شیری دربرگیرندهٔ میلیون‌ها ستاره و شاید هم به میزانی سیاره‌اند. اما همواره در دام عشق و جاذبهٔ نیرومند کهکشان «راه شیری» گرفتار شده‌اند. شگفت که رشتهٔ عشق، نواری از ابر ماژلانی به طول ۱۶۰۰۰۰سال نوری است که از هر دو کهکشان عبور کرده، سرانجام به کهکشان راه شیری پیوند می‌خورد.

دوستان عزیز؛ آسمان، کهکشان‌ها و بیکران هستی که این ابراختران فقط نمادی از آن هستند، البته زیبا و حیرت‌انگیز است. اما ما زادگان کرهٔ خاکی با میراث پیچیده‌ترین قوانین تکامل و اسرار هستی و آنجا که خدای منان به خود تبارک‌الله احسن الخالقین گفته است. پس بیایید لحظاتی به کهکشان خودمان بر روی زمین نظری بیافکنیم! کهکشانی از امواج انسانی؛ زیباتر از همهٔ کهکشان‌های رنگارنگ آسمانی.

همواره در این اندیشه بودم که چگونه عشق و احساسم را نسبت به اشرف‌نشان‌های فداکار و نازنین ابراز کنم؟! چگونه نقش بی‌بدیل‌شان را در معرفی این مقاومت و این آلترناتیو به افکار عمومی توصیف نمایم؟ چگونه بگویم که آنها چه تصویر زیبا، قدرتمند و پرشکوهی از مقاومت در قلب و ضمیر مردم دنیا حک می‌کنند؟! و مهمتر از همه، آنها چه گرهی از دلهای پرخون، امیدهای پرپرشده و سینه‌های پردرد مردم اسیرمان می‌گشایند؟! آری آنها هستند که با حضور فعالشان در صحنه، بسا توطئه‌ها و پروژه‌های کثیف شیطان‌سازی رژیم علیه مقاومت را نقش‌برآب می‌کنند. از ۲۵خرداد امسال وقتی کهکشان اشرف‌نشان‌ها از برابر مقر اتحادیه اروپا در بروکسل، چرخش فلکی خود را آغاز کرد و منزل‌به‌منزل از واشنگتن تا برلین و از استکهلم تا لندن شهرها را در زیر پای خود بهلرزه درآورد، این شکوه و عظمت مقاومت و آلترناتیو دموکراتیک بود که چشمها را خیره می‌کرد، دشمن و اضداد مقاومت را در جای خود میخکوب و آلترناتیوسازان و آلترناتیو‌بازان را در بهت و حیرت فرومی‌برد. آیا آنچه آنها در این گردش فلکی خلق کردند، طواف عاشقانه یک کهکشان لبریز از اختران انسانی گرداگرد قلب منظومه «اشرف۳» نبود؟!

آنگاه در حالی که هنوز آخرین انعکاسات تظاهرات اپوزیسیون دموکراتیک در رسانه‌ها ادامه داشت، صدای رعدآسای یک سیلی محکم بر بناگوش ظریف در روز ۳۰مرداد در سوئد، چرتها را پاره کرد. اشرف‌نشان‌ها اعتراض و خشم و فریاد دادخواهی‌شان را علیه حضور وزیر آدم‌خوار حکومت آدمکشان به گوش همهٔ دنیا رساندند. ضربه‌ای سخت بر فرق این شیاد سیاسی که لابد پیامدهای آن را در تشدید بحرانهای درون نظام دیده یا شنیده‌اید. اما در صحنه بین‌المللی پیامدهای ضربه در واکنش‌های هیستریک جناب وزیر خارجه «یا همان سکهٔ زرورق پیچیدهٔ قاسم سلیمانی، به‌گفته عباس موسوی، سخنگوی ظریف»، بیرون زد؛ وقتی او در واکنش هیستریک نسبت به اشرف‌نشان‌های معترض، ماسک یا همان زرورق فریب را از چهرهٔ کریهش برداشت و گفت: «همین آدمها که در بیرون ایستاده‌اند از هر کدامشان بخواهید که در هر یک از جلسات ایرانی شرکت کنند و ببینید اگر زنده ماندند! آنها یک دقیقه زنده نمی‌مانند. می‌دانید چرا؟ آنها حتی در عراق هم نمی‌توانند کار کنند زیرا مردم عراق آنها را زنده می‌خورند...». این دیپلما-تروریست وحشی در حرفهایش نشان داد تا کجا می‌تواند قسی‌القلب و خون‌ریز باشد، به‌خصوص وقتی رسماً از آدم‌خواری و کشتار حرف می‌زند. برملا شدن این خوی حیوانی و تروریستی او نتیجهٔ اقدامات شجاعانه و افشاگرانهٔ اشرف‌نشان‌ها و ایرانیان شریف و هوشیار بود تا سیاستمداران اروپایی در نشست و برخاست با وزیر تحریم‌شدهٔ آخوندها بدانند با چه پدیده‌ای در حال مذاکره‌اند. روزهای بعد ظریف با اعتراضات مشابهی در نروژ و سپس پاریس مواجه شد و به‌رغم همهٔ تدابیری که برای او در نظر گرفته شده بود او و همراهانش از تخم‌مرغ‌های گندیده بی‌نصیب نماندند. راستی که اشرف‌نشان‌ها صدای رسای مردم ایران بودند و با سیلی محکمی که به نمایندهٔ دیکتاتوری مذهبی زدند، مایهٔ دلگرمی مردم بپاخاسته و پژواک صدای شورشی آنها شدند و یک بار دیگر به دنیا نشان دادند که این جنایتکاران نمایندگان مردم ایران نیستند و رابطه با اینها بزرگترین دشمنی با مردم ایران است و باید نمایندگان واقعی مردم ایران را به‌رسمیت بشناسند.

آنچه آن روز در سوئد و نروژ اتفاق افتاد، دور از انتظار دیپلمات‌های طرفین بود. چرا‌ که از قبل قرار مذاکره‌ای رسمی در میان نبود، اما آنچه اتفاق افتاد ظهور برق‌آسای غیرت ایرانی علیه فاشیسم مذهبی و دستگاه مماشات با چنین عنصر شارلاتان سیاسی و دیپلماسی بود: «جواد ظریف شارلاتان ـ دشمن خلق ایران» که ایرانیان آزاده و اشرف‌نشان‌های قهرمان با ارادهٔ خود آفریدند. این به‌راستی بروز خشم و شورش مردم ایران علیه حاکمیت ولایت‌ فقیه بود که در استکهلم توسط ایرانیان شریف و هواداران مقاومت ایران نمایندگی شد و از دوربین‌های رسانه‌ها گذشت و جهانی گشت.

و فضیحت نهایی وقتی بود که وزیر خارجه سوئد در فشار جو اعتراضات شعله‌ور، اعلام کرد که ما ظریف را دعوت نکرده‌ایم و او خودش آمده است!

داستان اشرف‌نشان‌ها، به ‌راستی خلق جدیدی است در انقلاب ایران و مقاومت سرفراز آن که ما هنوز مشابه آن را با چنین ویژگی‌هایی در سایر جنبش‌ها و انقلاب‌ها ندیده و نخوانده‌ایم. آری در مقاطع خیزش انقلاب‌ها، شورش‌ها، قیام‌ها و اعتراضات گستردهٔ اجتماعی وجود داشته و دارد، اما چنین پدیده‌ای در طول بیش از ۳دهه، همواره حاضربه‌یراق، نستوه و خستگی‌ناپذیر، مسئولیت‌پذیر و متعهد که نه شب می‌شناسد، نه روز، نه زمستان، نه تابستان، نه گرما، نه سرما، نه باد و برف و بوران، نه محدودیت‌های مکانی و جغرافیایی و نه چسبندگی به خانه و کاشانه و الزامات شغلی! شگفتا که هنگام ضرورت بی‌محابا همه چیز را رها می‌کند، خود را به آب و آتش می‌زند تا در لحظهٔ موعود، خود را به هر نقطهٔ دنیا برساند؟!

به‌یاد می‌آورم آن بانوی جوان ایرلندی را که روزی در جریان یکی از آکسیون‌ها در لندن وقتی از او خواستم در صورت امکان ۲دقیقه از وقتش را در اختیار ما برای توضیح اهداف آکسیون بگذارد، گفت البته با کمال میل و در جا ایستاد و در همان حال انگار بغضی در گلویش ترکید و سیل اشک از چشمانش جاری شد. آنگاه لحظاتی او می‌گریست و من می‌گریستم. پرسیدم آخر چه شده که این‌چنین برانگیخته شدید؟ گفت من محل کار و خانه‌ام در همین نزدیکی است. الآن سالیان است که شماها را می‌بینم در گرما و سرما، در برف و باران و باد و توفان، در ساعات مختلف شب و روز نجیب و استوار ایستاده‌اید! آخر شما کی هستید؟! خیلی دلم‌ می‌خواست بفهمم داستان شما دقیقاً چیست؟ می‌فهمیدم حتما کاری مهم و آرمانی مقدس دارید. آرزویم بود که یک روز با شما آشنا شوم و بتوانم کمکی به راهتان بکنم. آنگاه بانوی بزرگوار با تواضعی غیرقابل توصیف گفت به من افتخار بدهید که من هم جزیی از صدای شما باشم و همهٔ امکاناتم را در اختیار شما، جنبش و آرمان زیبایتان بگذارم. و ما در شگفتی از این انفجار انسانیت به‌راستی مانده بودیم با چه زبانی در برابر این دنیای شکوه و عظمت سخنی بگوییم. آری در این سالیان صدها که نه، هزاران حماسه از این قبیل اتفاق افتاده که در قلب و ضمیر تک‌تک ما نقش بسته و به‌مثابه امانتهای خلقمان، آنها را حفظ می‌کنیم تا روزی که در خاک میهن، برای هموطنانمان بازگو کنیم. آخر این کهکشان، تبلور امیدهای یک خلق کبیر در چنگال آخوندهای آدمکش است، کهکشان اشرف‌نشان‌ها، همان ماژلان کوچک‌تر است که پژواک ماژلان بزرگ، یعنی کهکشان قیام، با هزار اشرف و کانون شورشی را در خاک میهن نمایندگی می‌کند. این کهکشانی است که هر لحظه از سرچشمهٔ آزادیخواهی یک ملت اسیر سیراب شده، جان گرفته و پرتوافشانی می‌کند.

راستی نکته جالب‌تر که فراموش کرده بودم بگویم این‌که آخرین تحقیقات اخترشناسی به کمک تلسکوپهای غول‌پیکر نشان می‌دهد که کهکشان ماژلان گهوارهٔ نوزادان و تولد ستارگان جدید و اختران و نواختران است. درست همان رخداد میمونی که در کهکشان بزرگ و کوچک ما در حال گسترش است. گسترش کانون‌های شورشی با استقبال دختران و پسران بی‌باک و بیم در سراسر میهن. هم‌چنان که شاهد ظهور نسلی از جوانان و نوجوانان در تظاهرات اشرف‌نشان‌ها و کانون‌های مقاومت در خارج ایران بوده‌ایم.

درباره اشرف‌نشان‌های محبوبمان اما، گفتنی‌ها هنوز بسیار است؛ فراموش نکرده‌ایم، آن روزها و شب‌هایی را که اشرف و لیبرتی زیر تهاجم شقاوت‌بار وحوش عراقی و محاصره و کشتار قرار داشت و اشرف‌نشان‌ها با بغض و خشم فریاد می‌زدند و جهانیان را به استمداد و دادخواهی فرامی‌خواندند. از یاد نمی‌بریم تظاهرات، تحصن‌ها و اعتصاب‌غذای بی‌امان آنها را در جریان توطئهٔ ننگین ۱۷ژوئن و هرگز فراموش نمی‌کنیم اعتصاب‌غذای ۹۰روزه پس از قتل‌عام اشرف را و راستی چه کسی است که تحصن ۳ساله اشرف‌نشان‌ها در سوئیس و زنجیر انسانی آنها را در دفاع از اشرف و اشرفیان از یاد برده باشد؟ آری آنها بودند که در برابر رژیم خط بستند و توطئه‌های رنگارنگش برای به تسلیم کشاندن مقاومت را درهم شکستند. آنها بودند که با استواری و مایه‌گذاری بی‌دریغ خود طی سالیان، به دفاع از خط و خطوط سازمان و اثبات آن برخاستند. و آنها بودند که در این سالیان، گلریزان همیاری با سیمای آزادی را شکل دادند و همیاری با صدا و سیمای مقاومت را وظیفهٔ ملی، انسانی و غرور ایرانی خود قرار دادند.

پس هزاران درود و تبریک به آنها و به خواهر مریم، رئیس‌جمهور عزیز و محبوبمان و به جان جانان برادر مسعود به‌خاطر داشتن چنین زنان و مردان و هواداران عاشق و جان‌شیفته‌ای.

در آستانهٔ پنجاه‌و‌پنجمین سال حیات سازمان پرافتخار مجاهدین خلق ایران، با تبریک مجدد، برای شما یاران پایدار و پرافتخارآفرین آرزوی سلامت و شادابی می‌کنم و برای پیشروی‌تان به‌سوی تعهدات بالا و بالاتر آرزوی موفقیت و پیروزی دارم.

راستی که به‌گفته خواهر مریم بهار با شما، پایدار و روزگار با شما، جوان می‌شود.

پیروز باشید.